70’li yıllarda “.., Hak yol İslam yazacağız” sloganları atılan dönemde bunun önündeki üç engelin siyasal iktidar, sermaye ve camianın eğitim-bilgi-kültür alanındaki eksikliği olduğu sıkça vurgulanır, bunların elde edilmesiyle dağların delineceği ümidi beslenirdi.
Aradan 30 kadar yıl geçince Allah bu eksiklerin ilk ikisini Müslümanlara bahşetti, ama üçüncüyü (imtihan vesilesiyle) onların kendi çabalarına bıraktı. İlk ikisini elde eden nefis sahibi her insanın özel çaba gerektiren üçüncüye burun kıvıracağı gibi, Müslümanlar da aynı kolaycılığa saplandı. Kişisel ve ailesel tüm sorunlarını parayı bastırınca ya da siyasi bağlantılarla halledebilince, eğitim, bilim ile kültür-sanat yolunda özel çaba göstermeye gerek duymadı.
İşin devlet boyutunda ise (Erbakan, Özal, Erdoğan örneğinde olduğu gibi) tüm yükü tek kişinin çabasına, omuzlarına yükleme kolaycılığı toplumsal başarı oranını o tek kişinin performansına dayalı şekle dönüştürdü.
Gerçek iktidarı belirleyenin ünvan değil, üstünde durulan tabanın dayanıklı, samimi, bilgi-eğitim-kültür ve sanat düzeyi üst seviyede olan kişiler olduğunu belirtmeye bile gerek yok. Bu özelliklerin bırakın tamamını, birkaçının bile eksik olması gemiyi düzgün yürütme arzusu taşıyan her iktidarı (muhalif dahi olsa) elde mevcut eğitimli, bilgili insanlara muhtaç (ve elbette taviz verir) hale getirir.
Bunu bizim bildiğimiz gibi muhalefet de gayet iyi bildiği için, haklı veya haksız sesi çok çıkmakta, kendi inanmadığı iftiraları, suçlamaları dillendirmekte ve iş dünyasını, sanat dünyasını, eğitim camiasını, basını, sosyal medyayı vs. elinde tuttuğu için de (dış etkenlerin de ittirmesiyle) bir gün mutlaka iktidar olacağı ümidini taşımaktadır.
Şu anki durum aynen böyledir. Sorunları para ve makam gücüyle çözebilmenin geçici bir imkan olduğu idrak edilmez, başkaları hakkında “Ha, ha, %25 oyla iktidar olacakmış!” esprilerine devam edilirse, verdiği her imkanı geri almak Allah CC. için çok da kolaydır.
