Ben rahmet dilemeyeceğim. Allah taksiratını affetsin diyeceğim. Mesut Yılmaz’ın seveni çoktur. Bağımsız adaylığını koymuş seçilmiştir. Ama bana sempatik gelen bir devlet adamı değildir. Önce Özal’a sırt çevirmiş, kim bilir kimlerin verdiği gazla havalara girmiş, hatta Özal’ı harcamıştır.
O andan itibaren de vesayetin sağlam adamı olmuştur. Hele 28 Şubat’ın baş aktörü olmuştur. Demirel’in elinden vesayetin beratını almış, hiç hakkı yokken hükümet kurmaya soyunmuş, bu benim hakkım değil diyecek bir demokratik ve hakkaniyetçi zihniyete sahip olmadığını göstermiştir.
Onun yer aldığı hükümetler zamanında Türkiye soyulmuş, 65 milyar dolar halkın sırtına yüklenmiştir. Hüsamettin Özkan’la birlikte ağabeyi Turgut Yılmaz’ın yaptığı usulsüzlükler ayyuka çıkmış, milyarlarca doların bu şahıslar tarafından hortumlandığı söylentileri yayılmış ama bu işlerin üzerine hiç gidilmemiş ve hasır altı edilmiştir.
Mesut Yılmaz hakkında tek olumlu düşüncem 15 Temmuzda takındığı tavırdır. Bu da diğer günahlarını bağışlatır mı benim bileceğim iş değil. Ölünün arkasında konuşulmaz denir ama ben konuştum. Şimdi konuşmazsam ne zaman konuşacağım. Yüce divana gidecekti, Tansu hanımı köşeye sıkıştırıp onu da ortak ederek karşılıklı yüce divan dosyalarını affettiler. Bunun taksiratı bile başlı başına affedilebilecek bir günah değildir.
Kendisini eşofmanla karşılayan bir gazete patronunun karşısında ‘başbakanlık onurunu’ koruyamamış olmasını da anmadan geçemeyeceğim. Çünkü onun bu davranışı benim onurumu çok rencide etmişti. Sevenlerinin başı sağ olsun. Bundan ileri de bir şey söylemek gelmiyor içimden.
