Kulluk imtihanımızı kazanmamızın ölçüleri demokrasinin ölçüleriyle karıştı. Bu yüzden samimi ve dost olmuş az insanın bereketinin yerini dünyevi çıkarlarında uzlaşmış çoğunluk 50+1 aldı…
Bu sebeple, kendi partimize oy veren kişiyi dini yaşamı bakımından hiç sorgulamayız ama rakip partiye oy veren birini gördüğümüzde, yanlış yaptığını söyleyerek onu dini ölçüler üzerinden hesaba çekmeye kalkarız. O halde, dini ölçü kuralı ne? Bizim parti hangisiyse o partiye oy vermek mi?
Bu yüzden kendimizde veya mensubu olduğumuz partide olan kusurları hataları, eksikleri, yanlışları, kötüleri görmeyiz de hep karşıdaki kişi veya mahalleninkilerle ilgileniriz….Böylesini din mi istiyor?
İslami ölçüde alın teriyle az para bereketti ama şimdi dünyanın bütün nimetlerini ele geçirmek hedef oldu…!
Allah yardım ederse, tarihte az sayıda samimi insanlar kendilerinden kat kat güçlü orduları yenerdi ama şimdi ise sayıca ve teçhizat bakımından dünyanın en büyük ordusu olmak hedef!
Allah’ın yardımıyla Seyyid Çavuşun 270 kiloluk mermiyi namluya sürmesinin manevi gücü ile hem huzur bulur hem de kendimize güvenimiz artardı. Şimdi inanılması güç bir masal oldu…
Hedef sadece dünyevi manada kazanmak olunca…
Ülkemizde, Batılıların yıllar önce başardığı yatırımları köprüleri, hastaneleri, yolları… inşa etmenin dindar olmak için yeterli görülmesi de yanılgıdır. Bu ölçüye göre batılılar bizden daha önce dindar olmuş olmazlar mı? Bizim burada farkımız ne olmalıdır?
Son seçimlerde en iyi proje yapan, uygulayan proje adamı seçimi kaybetmedi mi? O halde eksik olan ne?
Ders alındı mı ?Hayır! Yine baktım ki umut olarak görülen kişi halen daha fazla iş yapmayı, toz çıkarmayı, çok sayıda kişiye ulaşmayı hedef olarak belirlemiş…İşin bereketi, Allah’ın yardımı hiç hesapta yok! Koşunca kesin kaznacak havasında…
Her şeyden önce kulluk imtihanını kazanmak hedef olmalı değil mi? Sonra da iyi niyet, adalet, bereket, samimiyet ve gayret…
İlk başta ise Allah’ın inayetiyle duası…
