Bir zamanlar bazı camilere jammer konduğu için camiye girenlerin cep telefonları çekmiyordu. Birkaç yıl önce anayasadaki haberleşme özgürlüğü bahanesiyle (selatin camiler hariç) bunların hepsi kaldırıldı. Ardından neredeyse her vakit namazda oyun havasından ritmik ezgilere kadar en az bir, bazen birkaç değişik melodi dinlenir oldu. Gençler umursamadığı, yaşlılar ses kesme pratiğini bilmediği, bulutüstü’ler ise mekruh olur/namazım bozulur korkusuyla el sürmediği için cami içleri bazen 30 saniyeye varan süreyle müzikhole dönüşüverdi.
Aslında yasaklama kararından önce jammer olayını haberleşme hürriyeti değil, başkalarının huşu ile ibadet etme özgürlüğünün ifsadı açısından değerlendirmek gerekirdi. Nitekim camilerin kapısına “Lütfen cep telefonlarınızı kapatın” ya da “Allah’la irtibat kurmak için insanlarla irtibatı kesin” gibi kağıtlar asmanın günümüz insanına etki etmeyeceği belliydi; zaten etmedi de..
Her ne kadar sonuçtan (olumlu anlamda) şüpheliysek de, yeni anayasa hazırlanma arefesinde camilere (istenirse kiliseler ve havralara da) jammer kullanma serbestisi getirilmelidir. Böylece unutkan yaşlıların, müşteri kaçırmak istemeyen hırslı ticaret erbabının, duyarsızların ve aymazların cezasını tüm cemaatin çekmesi önlenmiş olacaktır.
