Seksenli doksanlı yıllarda ezgilerimiz, marşlarımız vardı, Müslüman gençlerin dilinden düşürmediği. Mekke özlemi, Kudüs’ün-Mescid-i Aksa’nın esaretten kurtarılması, Ayasofya’nın ibadete açılması, Hindikuş dağlarının özgürlük savaşçıları, Afgan cihadı, üzerine bombalar yağan Bağdat, İslam davası, ümmet bilinci, cihad şuuru…
Alnımızın yazısıydı iman ve cihat, söz verirdik bir gün döneceğimize Mekke’ye, ahdederdik Ayasofya’yı özgürleştireceğimize, düşsek de kalkıp dirilerek menzile yürümeye…
Gençlerimiz ezgilerle bilinçlenir, bilenir, şuurlanırdı. Ümmetin onurlu bir ferdi olduğunun idrakine erer, İslam coğrafyasını tanır ve Müslümanların dertlerini ezgilerle terennüm ederek büyürdü, tıpkı bebeğin ninnilerle büyümesi gibi.
Konferans, panel, açık hava toplantısı gibi etkinliklerin vaz geçilmeziydi bu ezgiler.
Müslüman coğrafyaya dair bir sorun olsun ve onunla ilgili bir ezgi, marş bulunmasın. Bu mümkün değildi.
Yeni bir ezgi ya da marş kasedi çıkmış haberi ne büyük muştu idi.
Ya şimdi!
Özellikle ikibinli yılların başından itibaren ezgiler, marşlar, suyu çekilen değirmen gibi çekildi toplumumuzdan. Yeni neslimiz, bilinç oluşturan, ruhu coşturan, öfkeyi bileyen, saf olup kenetlenmeyi telkin eden, ideallerini hatırlatıp hedefe kilitlenmeye yönlendiren ezgilerden mahrum kaldı.
Alem-i İslamın sorunları, işgaller, talanlar, benliğinden koparmalar azalmadı, belki arttı. Ama genç Müslüman gönüller ve diller bunların hissinden ve terennümünden epey mahrum kaldı.
Bu arada destansı başarılarımız da oldu. Fakat acı ve ızdıraplar gibi bu başarı hikayelerinin de destanlarını yazmada, marşlara dökmede başarılı olunduğunu söylemek bihayli zor.
Edebiyatçılara, sanatçılara, yapımcılara çok ama çok ihtiyacımız var. Nesillerimiz, filizlendikleri zaman diliminin hikayelerini, destanlarını, şiirlerini okuyarak ve ezgilerle, marşlarla terennüm ederek büyüsün, gelişsin.
Onları bu can suyundan mahrum etmemeli.
