Bir toplumun ilimde, düşüncede, sanatta, edebiyatta… düzeyini ve derinliğini şöhret sahibi kişiler üzerinden değerlendirmek eksik ve yanıltıcıdır. Biraz yorulmak, kütüphanelere uğramak, literatürün zenginleştirilmesine sunulan katkıyı masaya yatırmak, yetiştirdikleri öğrencilere, geliştirdikleri projelere, hizmet birimlerindeki etkinliklere bakmak gerekir. Bu yapıldığında, şöhretten uzak bir şekilde, kendisini işine adamış nice büyük değerle ve ortaya koydukları eşsiz ürünlerle karşılaşılacaktır. Dahası, kamuoyunda tanınırlığı bulunanların esasen geneli temsil etmekten ne kadar uzak oldukları fark edilecek, değerlendirmeler daha hakkaniyetli olacaktır. Dijital çağda bu husus, çok daha önemli hale gelmiştir.
Teorik olarak ifade edilen bu durumun, ülkemiz özelinde en açık örneğinin ilahiyat alanında yaşandığını söylemek mümkündür. İlmi kökleriyle bağı koparılmış, uzun yıllar ilim tahsil ve tedrisi yasaklanmış, bir asrı bulan siyasi-sosyal baskı ve dayatmalardan yakasını kurtaramamış olmalarına rağmen ilahiyat fakültelerinin elde ettiği kazanımlar, ulaştığı seviye ve derinlik, insaflı ve adil değerlendirmeye ihtiyaç duymaktadır. İlahiyat fakülteleri ve hocaları, kamuoyunda oluşturulan algının çok ötesinde bir ilmi donanıma, zihniyet duruluğuna, sağlam şahsiyete sahiptirler. İftiharla ifade etmek gerekir ki, İslam coğrafyasında eşine az rastlanır nitelikte ilmi eserler telif etmişlerdir. Yetiştirdikleri ve hem ülkemizde hem de insanın hayat sürdüğü bütün coğrafyalarda yüz akıyla hizmet eden, gönüller fetheden, hidayetlere vesile olan erdem abidesi ilahiyatçılar ise, en büyük salih amellerini oluşturmaktadır.
Dijital ortamlardan biraz uzaklaşarak sahaya inip yerinde tespitlerde bulunan, zihinlerde yer edinmiş şöhretler ve onların söylemleriyle özdeşleştirme ve öylece takdim etme hatasına düşmeyen, kalıp önyargılardan uzak her ehl-i insaf, bu hakikati teslim edecektir.
Bu durum, sadece ilahiyatlar için değil, bütün kurumsal yapılar ve oluşumlar için geçerlidir.
